Pijn is fijn
Met een sprintje dat haar benen allang niet meer wilden inzetten, kachelde Daniëlle Bekkering deze week in Oostenrijk naar een - voor haar in elk geval – historische overwinning.
De Groningse doorbijter heeft overal ter wereld waar schaatsbaar ijs is te vinden geweest al prijzen in de wacht gesleept, maar deze ene rit ontbrak nog op het palmares. Wie de struise blondine onmiddellijk na de passage van de finishlijn op de bevroren ijsvloer van de Weissensee in elkaar heeft zien zakken, is zich ongetwijfeld kapot geschrokken. Nou duurt zo’n schrikmoment meestal maar een handvol seconden, want sporters kunnen snel schakelen. Zodra het besef doordringt dat het lijden achter de rug is, lacht de wereld hem of haar alweer toe. Bij Daniëlle had het allemaal wat meer tijd nodig. In een regen van tranen greep ze vertwijfeld naar haar benen en voeten, het was alsof ze het idee had dat er zojuist een de trein van Salzburg naar Weissensee haar gespierde onderstel te pakken had gekregen.
Pijn is fijn, beweren vooral duursporters. Leontien kon er inderdaad echt van genieten. Maar ik weet wel dat Bekkering zich voortaan bedenkt voordat ze die oneliner er zonder meer uit gooit. Denkend aan de kruisweg van de Alternatieve Elfstedentocht, wat niets meer is dan gedurende ruim zes uur 200(!) kilometer weg te stoempen op een Oostenrijks bergmeer, zal ze de pijnscheuten weer voelen die het knellen van de schaatsschoenen en de totale verzuring van haar ledematen veroorzaakten.
Ik hoor het Daniëlle al zeggen. Pijn is fijn. Maar wel alleen als je hebt gewonnen.
Reacties
Er zijn nog geen reacties op dit artikel.